Dla niego tworzyć - to żyć

 

Człowiek dzisiejszy, dla którego nie ma już właściwie nic nowego, który dzięki uprawnieniu nowoczesnej techniki komunikacyjnej i wynalazkowi telewizji stał się nagle obywatelem całego świata, poczuł się zmęczony. Coraz częściej wraca do ziemi, szukając natchnienia na łonie przyrody, tworzy, by wyrazić swój świat wewnętrzny.

Ryszard Grusza - rzeźbiarz, malarz, poeta... Jego biografia i jego twórczość dopełniają się wzajemnie.

Urodzony 27 lipca 1963 roku we wsi Stierkowo rej. Lidzkiego wychowywał się w tradycyjnej wiejskiej rodzinie, z której wyniósł miłość do pracy, pracując razem z ojcem na ziemi.

Jeszcze w dzieciństwie zaczął ujawniać swoje zainteresowania malarstwem. Z przyjemnością wspomina lata młodości, kiedy kierownictwo kołchozu, w którym pracował po ukończeniu szkoły średniej, zauważyło w młodym chłopaku zdolności malarskie i wysłało go do Grodna na roczny kurs malarski; kiedy podczas służby wojskowej w jednym z najpiękniejszych miast - Petersburgu - próbuje własnych sił w rzeźbie. Wykonuje pierwszą poważną pracę w swoim życiu - rzeźbę młodego żołnierza. Dostaje propozycję zostać w Petersburgu, ale ziemia ojczysta i miłość do niej przyciąga, więc wraca.

Pracuje w kołchozie, organizuje zespół muzyczny, studiuje na Uniwersytecie Sztuki Narodowej w Moskwie, Wydziale Malarstwa i Rzeźby.

Ryszard jest człowiekiem niezależnym, absolutnie świadomym tego, co chce robić, człowiekiem wszechstronnym.

Maluje. W swoich pejzażach próbuje uchwycić moment, stan przyrody. Uważa siebie za część natury, czuje prawa nią rządzące, przenika tajemnice jej trwania. Jego pejzaże pokazują piękno krajobrazów Ziemi Lidzkiej. Najbardziej fascynują rzeki zmieniające się co chwila. Kiedy wyjeżdża poza miasto zawsze ma przy sobie pędzle i farby.

Pisze wiersze. Poezja Ryszarda Gruszy charakteryzuje bogactwo tematyki, wśród której interesująco prezentuje się liryka miłosna. Jego największą pasją jest żona Irena, którą poznał na kursie języka polskiego, który prowadziła pierwsza nauczycielka w Lidzie Weronika Kuryło, i zakochał się od pierwszego wejrzenia.

Dla niego możliwość tworzyć daje możliwość przebywania w stanie wewnętrznej harmonii, a więc szczęścia. Dlatego tworzy.

Pracuje jako rzeźbiarz i jego pierwszą największą pracą jest kompozycja monumentalna z drzewa "Szymon-muzyka", która upiększa podwórze przedszkola nr 15 w Lidzie. Później opracowuje i wykonuje zespół kompozycji (około 25 rzeźb z dębu), który umieszcza na terenie przedszkola we wsi Trokiele rej. Werenowskiego.

W 1993 r. zaczyna działalność przedsiębiorczą. Organizuje firmę prywatną "Dizajn", która zajmuje się urządzaniem i ozdabianiem miasta, terenów, skwerów, co nie przeszkadza mu zostawać człowiekiem twórczym. Zajmuje się poznawaniem i opracowaniem kamieni naturalnych, wykonuje dzieła sztuki z kamieni.

Główne cechy jego charakteru - to zawziętość i odwaga, nie boi się eksperymentatorstwa.

Marzy stworzyć kompozycję "Słoneczny zegar" z granitu i podarować je miastu. Będzie to kolejne dzieło, które twórca zaofiarował. W 2000 roku opracowuje projekt i instaluje pamiątkowy znak - kamień ku czci 2000-lecia chrześcijaństwa w centrum miasta. Również wykonuje i przekazuje muzeum im. A. Mickiewicza w Nowogródku portret Mickiewicza z drzewa. Wspólnie z kolegą otwiera studium malarskie w Lidzie, gdzie uczy dzieci i dorosłych.

W swojej twórczości kieruje się hasłem "szczerze i prawdziwie".

Kocha ziemię ojczystą i nie zapomina o swoim pochodzeniu. A jest Polakiem i w miarę możliwości pomaga zachowaniu i rozwijaniu polskiej kultury na Ziemi Lidzkiej.

Rzadko wystawia swoje dzieła. Pierwsza jego wystawa zorganizowana przez polską organizację w Lidzie odbyła się w 1988 roku, druga zaś w 2001. Pierwszym uczuciem podczas zwiedzania wystawy jest zdziwienie. Jego rzeźby potrafią zaczarować widza. Podczas otwarcia wystawy R. Grusza podarował muzeum w Lidzie rzeźbę z drzewa "Błogosławieństwo Ziemi", w której wyraził swoje pragnienie ku dobru i sprawiedliwości.

Poprzez tworzenie przedstawia swoją postawę duchową wobec świata: swych wierzeń, przekonań, dążeń.

Irena Dowlaszewicz